حفظ حریم خصوصی میلیاردها انسان توسط چند شرکت آمریکایی!

حفظ حریم خصوصی در فضای مجازی یکی از چالش های مهم امروز است. مدل های استفاده شده توسط کشورهایی که برای حراست از حریم خصوصی قوانین مشخصی تصویب کرده اند (که اکثرا غربی هستند) نشان می دهد این کشورها اکثرا حفاظت از اطلاعات (Data protection act) را به شرکت های ارائه دهنده خدمات سپرده اند و قوانین را میان کاربر و شرکت محدود کرده اند و دولت ها بیشتر حد و حدود اطلاعات لازم جهت حفاظت را مشخص می کنند و خودشان حفاظت از اطلاعات را بر عهده نگرفته اند .

این مدل حفظ حریم خصوصی (یعنی ملزم کردن شرکت های خدمات دهنده به حفاظت از اطلاعات) بیشتر به نفع همان دولت های غربی خصوصا آمریکا تمام خواهد شد چرا که اکثر (8 شرکت از 10 شرکت اول طبق آمار الکسا) شرکت هایی که بیشترین کاربر را در فضای مجازی داشته و خدمت ارائه می کنند آمریکایی هستند و اولین و مهمترین شرکت هایی که نیازهای اولیه کاربران را رفع می کنند تماما آمریکایی اند و اینترنت چیزی جز این شرکت های بزرگ نیستند چرا که کاربران اکثر وقت خود را در فضای مجازی در سایت های این شرکت ها سپری می کنند .

وقتی شرکت های اصلی فضای مجازی در آمریکا قرار داشته باشند کار برای دولت آمریکا ساده خواهد شد و به راحتی اطلاعات این شرکت ها را در اختیار می گیرد(چنانچه درآمار منتشر شده توسط فیس بوک مشخص است که دولت آمریکا، در میان کشورهای مختلف با اختلاف زیاد ، کشوری است که بیشترین بسته های اطلاعاتی را از شرکت فیس بوک درخواست کرده است) همچنین به دلیل  آنکه اکثر سرور های تیر1 دنیا در آمریکا قرار دارد این موضوع حساس تر می شود .

بنابر این اگر قوانین حریم خصوصی کشور ما به مانند این کشورها طراحی شود ، دولت های آنان به دلیل در اختیار داشتن ادمین ها در واقع اطلاعات را در اختیار خواهند داشت و دولت های ما به دلیل یوزر بودن و کاربر بودن هیچ مدیریتی بر فضای مجازی نخواهند داشت ، حداقل کار این است که قوانین حریم خصوصی در رابطه با شرکت های داخلی و خارجی متفاوت باشد .

و در زمانه ای که فضای مجازی با حقیقی در هم آمیخته می شوند و فرهنگ و اقتصاد و ارتباطات و سلامت و ... در فضای مجازی به مردم ارائه خواهد شد، حاکمیت ایران ، هیچ حکومتی بر مردم خویش نخواهد داشت و در واقع حاکمیت مردم ایران به دست شرکت هایی که سرویس های اصلی فضای مجازی را در اختیار مردم قرار می دهند خواهد افتاد ( که در واقع آن ها نمایندگان دولت های خود خواهند بود ) این یک معادله ساده است .

در واقع آمریکا نه به وسیله دولت آمریکا ، بلکه به وسیله شرکت های آمریکایی فضای مجازی و زندگی دوم مردم را مدیریت خواهد کرد چرا که فضای مجازی یعنی اطلاعات و هر کس که اطلاعات را در اختیار داشته باشد قدرت خواهد داشت. ( حتی در صورتی که اینترنت های ملی در کشور ها راه اندازی شود و شرکت های آمریکایی سرورهایشان را به داخل خاک آن کشورها ببرند باز پردازش اطلاعات با شرکت های آمریکایی خواهد بود )